शिक्षा प्रणाली र अमेरिकी सपना
समग्रमा स्कुल र शिक्षा,कहिलेकाहीँ कुनै विद्यार्थीहरु जस्तै कि अल्बर्ट आइन्स्टाइन र थोमस इडिसन, को क्षमता पहिचान गर्न असफल हुन्छ।
यी दुबैलाई अव्यवस्थित, हेडस्ट्रंग, अनाडी र अलमलमा परेका लेबल गरिएको थियो।
जे होस्, उनीहरुको वर्षौँपछिको भित्री कामबाट बाहिर आए र उनीहरुले आफ्नो महान आविष्कारहरुले संसारमा क्रान्ति ल्याए।
त्यसैले, प्रश्न यो छ किः
वास्तविक जीवनमा कसरी ‘सी’ वर्गका विद्यार्थीहरुले ‘ए’ वर्गका विद्यार्थीहरुलाई छायाँमा पर्छन्? उनीहरु ‘ए’ वर्गका विद्यार्थीहरुले अप्रासंगिक मानेका कुराहरु सिक्छन्।
२०१२ को, ओबामा विरुद्ध मिट रोमनीको राष्ट्रपतिय चुनावमा, तपाईले प्रष्ट रुपमा देख्न सक्नुहुन्छ कि किन घरमै सिकाइएको वित्त धेरै असर पार्छ। ओबामाले आफ्नो ३ मिलियन डलर आम्दानीको २० प्रतिशत तिर्ने गरेको खुलासा गरेका थिए जबकी २१ मिलियन डलर आम्दानी भएको रोमनी १४ प्रतिशत तिर्दथे।
यस कुराले धेरैलाई रिस उठ्यो, तर यसको श्रेय पूर्ण रुपमा वित्त निपुणता र घरमा सिकाइएको पाठलाई दिन सकिन्छ।
पाठ यो हो की– आफ्ना बच्चाहरुलाई कडा मेहेनतले कमाएको डलरलाई खेर जानबाट रोक्नका लागि वित्त व्यवस्थापन कसरी गर्ने भन्ने सिकाएर सुरुवात गर्नुहोस्।
२००७ मा धितो बजार पतन भएसँगै, कलेज डिग्री भएका धेरै युवा वयस्कहरुले आफ्नो सपनाको ६ अंकको उच्च तलब पाइने जागिर पाउने सम्भावना शून्य थियो। सोही डरका कारण, अभिभावकहरुले आफ्ना छोराछोरीहरुलाई, उनीहरु कक्षामा उपस्थित भएनन् र विश्व विद्यालयमा भर्ना भएनन् भने के हुन्छ भनेर सचेत गराउन थाले।
त्यहीबेला, शिक्षा एकदमै महंगो भयो र ग्राजुवेट हुन्जेलसम्ममा हजारौँ विद्यार्थीहरु ऋणमा डुबे।
इतिहासमा पहिलो पटक, अमेरिकीहरुले शिक्षा प्रणालीमाथि प्रश्न गरे र अर्को पुस्टाले राम्रो गर्न नसक्नेमा पूर्णतया विश्वस्त भए।
हामी किन बच्चाहरुलाई डिग्रीका लागि दबाब दिइरहेका छौँ, जबकी जागिरहरु कम तलब दिइरहेका छन्? यदि सजिलै आउटसोर्स गरी कम पैसामा काम गराउन सकिन्छ भने किन कसैले अमेरिकी एकाउण्टेन्ट राख्छ? अमेरिकी सपना किन टुक्रियो भन्ने बुझ्न धेरै सजिलो छ।
स्कुलहरुमा वित्तीय शिक्षा किन सिकाइदैन?
शिक्षा मुख्य कुरा हो भन्नेमो रोबर्ट पनि जोड दिन्छन्, तर उनी सिकाइको स्तरमा शंका गर्छन् जुन हरेक पुस्तामा घट्दै गइरहेको जस्तो देखिन्छ।
‘स्टे इन स्कुल’ स्लोगन पहिलेभन्दा कम अर्थ लाग्ने हुन थालिसकेको छ। जब रोबर्ट भर्खरको केटा थिए, उनी स्कुलपछि एकाधिकार खेल्नका लागि कहिलेकाहीँ काम छोड्दथे। उनका पिता उनीसँगै आउँथे र समय खेर नफाल्न भन्थे।
उनका पिता एक सोसलिस्ट थिएः एक औषत तलब भएको मानिस।
९ देखि १८ वर्षको उमेरमा उनी रिच ड्याडको घरमा जान्थे र व्यवसाय कसरी सञ्चालन गर्ने भन्ने सिक्थे। उनले पूँजीवादको साँचो अर्थ र हामी कसरी अरुको सीप र प्रतिभाको फाइदा लिन सक्छौँ भन्ने बुझे।
सानै उमेरदेखि वास्तविक सम्झौतामा संलग्न भएर उनले प्राप्त गरेको ज्ञानको अनन्त प्रवाहले उनलाई वास्तविक जीवनमा किनारा दियो।
पोर ड्याड (उनका पिता) कलेज, तलब, सुरक्षा, पेन्सन, चिकित्सा सुविधा, आदि मार्फत उत्प्रेरित सुरक्षित मार्ग चाहन्थे।
अब तपाईले बुझ्नुभयो धेरै मानिसहरु कलेजबाट स्नातक गर्दैछन्। आफ्नो भविष्यको बारेमा लगभग कुनै जानकारी नभएको कुनै जवान केटाकेटीले त्यस्ता कार्यहरुको आर्थिक बोझलाई नबुझेर कागजमा हस्ताक्षर गर्नसक्ने गरी मापदण्डहरु तल झरेका छन्।
भविष्यका लागि आफैलाई सजाउनुहोस्
तपाई केही गर्न सक्नुहुन्न तर याद गर्नुहोस् कि आमाबुबा र सामान्य मानिसहरुले आफ्नो छोराछोरीलाई आजको कठोर वास्तविकताबाट जोगाउने प्रयास गर्छन्। संसारको प्रगतिको रुपमा, नयाँ खर्च र दायित्वहरु लाग्नेछ, जसले अझ ठूलो अनिश्चितता निम्त्याउँछ।
